Schrijven...een droom, passie of werkelijkheid?
Jarenlang is het bij dromen gebleven, als je tenminste niet de verhalen en privé artikelen meetelt die jaren geleden soms in een behoorlijk tempo uit mijn pen kwamen. Let wel, toen waren het nog pennen, maar soms ook potloden als ik niets anders voorhanden had. Het computertijdperk moest immers nog gaan beginnen.
Nog kan ik me de lamme pols herinneren, evenals de eeltplekken op je vingers als je de pen te lang en te krampachtig had vastgehouden. Wat nog wel eens gebeurde als je alles tegelijk wilde opschrijven wat in je hoofd opkwam. Boven mijn scripts kon ik nog wel eens wegdromen, de fantasieën van bestsellers en filmrechten waren geweldig. Ach, allemaal hebben we wel eens last van de grootst mogelijke idiote hersenspinsels en dagdromen. Waarbij ik gelijk ook wist dat het bij dagdromen zou blijven, want bepaald overtuigd van mijn schrijverskwaliteiten was ik zelf niet. En ja, het lukt natuurlijk alleen als je daadwerkelijk je werk naar een uitgever stuurt en deze bereid is om het uit te geven. Zover is het nooit gekomen omdat ik daar eenvoudig het lef niet voor had. Erger, in een onbedoeld domme en onbezonnen actie heb ik de scripts van die tijd allemaal weggegooid in de periode dat ik met de jongens vanuit de grote stad naar het kleine dorp ging verhuizen. Jammer, zullen enkelen van jullie misschien zeggen, maar ik denk dat mij hiermee een hoop schaamte voor amateuristisch werk bespaard is gebleven. Want wie weet, misschien had ik me een keer laten overhalen om er iets van op tenpages te zetten...ik moet er echt niet aan denken!
Jaren later leek er toch weer iets moois op te bloeien tussen mijn pen en mij. Hoewel de pen inmiddels wel is vervangen door het toetsenbord van mijn pc, een uitvinding waar ik altijd dankbaar voor zal zijn. Van mijn schrijverstalenten, een woord dat absoluut niet door mij is verzonnen of mezelf toegedicht maar door anderen aan mijn naam is gekoppeld, werd dankbaar gebruikt door de toenmalige redacteur van de wekelijkse regiokrant. Inmiddels heb ik een aardige port-folio liggen, waarin heel wat artikelen zijn terug te lezen die ooit door mij zijn geschreven en in de krant waren geplaatst. Het afnemen van interviews, wat ook tot het werk behoorde als ik een behoorlijk artikel wilde schrijven, het heeft heel wat zweetdruppels gekost. Want nooit heb ik een journalistieke opleiding gevolgd, puur afgaand op mijn eigen intuïtie heb ik ze afgenomen, waarna ik er een mooi verhaaltje van maakte. Eén van die interviews heeft mij in contact gebracht met een debuterende schrijfster. Deze ontmoeting heeft tot een zekere vriendschap geleid, waarbij ik en passant haar manuscript mocht lezen en het voorrecht kreeg om een recensie te schrijven. Toch leuk, als er een boek uitkomt en op de achterkant van de omslag staat dan je eigen tekst te lezen. Ik was ijdel genoeg om het boek in eigen bezit te willen hebben, ik geef het hier eerlijk toe.
Na een paar jaar heb ik dit werk gestaakt, ik kreeg het te druk met andere dingen. Zonde, oké, maar met het schrijven voor een regionale weekkrant valt nog geen droge boterham te verdienen, je moest het echt zien als een hobby, niets meer en niets minder. En een droge boterham vind ik niet echt smaakvol, ik geef de voorkeur aan iets lekkers erop. Dus is mijn aandacht teruggegaan naar waar ik voor ben opgeleid. Voor ik het wist was ik weer volop in de running en bracht mijn auto mij van de ene cliënt naar de andere, waar ik vol overgave mijn 'verpleegkundige talenten' op de mensen mocht losgooien. Ook hierin maakte ik al snel een positieve ontwikkeling door die ik van tevoren nooit had kunnen bedenken en wie weet, misschien schrijf ik er nog wel eens een mooi artikeltje over.
Heel diep van binnen, ergens bleef het toch borrelen. Schrijven, ik bleef het toch het mooiste vinden. Maar ik wist ook dat ik er niet mijn dagelijks werk van kon maken. Thuis zitten, je verstoppen voor je beeldscherm en met het toetsenbord als beste vriend, het bracht zelfs die droge boterham niet eens naar binnen. Waarbij mijn aandacht overigens ook steeds opnieuw werd opgeslokt door andere bezigheden die tenminste zo belangrijk waren.
Ondanks dat ik het vele schrijven altijd voor mezelf heb gehouden, weten nu velen dat ik heel veel schrijf. En dat is mijn eigen schuld, het komt door de vele blogs die ik op mijn site heb gezet. Op het moment van schrijven van deze blog zijn het er 87, ik heb het even nagekeken. Ongetwijfeld volgen er nog veel meer. De reacties die ik erop heb gekregen, het waren er erg veel. En allen vol met complimenten. Leuk, heel erg leuk, maar toch overtuigt me dat niet. Het is immers niet objectief te noemen, want al die reacties komen toch van mensen die mij op een of andere manier kennen. Nee, pas als voor mij vreemden gaan zeggen dat iets goed is geschreven, dan wil ik het heel voorzichtig misschien gaan geloven.
En dan nu, dan heb ik toch ineens het lef gevonden om een manuscript op internet te zetten, op tenpages.com. Waarmee ik mezelf ongelooflijk kwetsbaar heb gemaakt en waarvan ik van tevoren weet dat ik ook negatieve reacties kan gaan verwachten. Tot mijn verbazing is dit tot nu toe niet voorgekomen. Integendeel, binnen één dag werd mijn manuscript gelijk al als redactietip op de site aangeprezen. Zou ik dan toch een beetje kunnen schrijven? Maar het is een boek die ik nooit had willen schrijven. Al mijn dromen van verzonnen verhalen en prachtige fantasieën, geen van allen staan ze beschreven. En ook zal ik hiermee die bewuste droge boterham nog steeds niet binnen kunnen halen, want als ik al bij een uitgever door kan dringen, zal het grootste deel van mijn royalty's naar een nog nader te benoemen goed doel gaan.
Nooit had ik durven denken dat ik nog eens iets van mijn hand zou publiceren. Dat ik het zou durven. Met een inhoud waarover ik absoluut nooit een dagdroom of fantasie heb gehad. Nu is het dan toch zover gekomen, maar de inhoud en het geschrevene is en blijft onvoorstelbaar wrang en bizar.
Dit boek had ik nooit willen schrijven. Nooit had ik op tenpages.com willen staan met een manuscript. Met liefde had ik in de anonimiteit willen blijven, ondanks dat ik nu zelf de publiciteit zoek. Wat zou ik maar wat graag mijn dagdromen over schrijven en publiceren voor altijd aan de wilgen hebben gehangen.
Want dan was Jordy tenminste nog bij ons geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten